CAMIÑO DE ZOELAE
CLELIA ZUCCA
Non sei cánto tempo transcorrera, pero decidín non inmutarme por iso. Eu falaba soa, incluso en aimara. Coidaba que ata correctamente. Xa completamente extenuada, un roneivi aterra á miña altura. Non sabía se sería unha broma máis, desas que realizan algúns para despistar, cos seus escintileos reflectindo que paran e logo pasan de longo, a gran velocidade. Pero, non. “Vou cara a Cadoalla. Se queres, podes vir”, díxome o condutor. Compartimos a mantenza, da de verdade. Eu puxen o pan fresco e algunha noz. E cando chegamos a Cadoalla despedímonos cunha coliflor.
En Cadoalla merquei algunhas cousas que eu necesitaba. E tamén, por certo, queixo. E iniciei o percorrido cara a Zoelae.
Parecíame todo un paraíso: collín mazás, caracois e certas herbas aromáticas, que abundaban. Incluso atopei unha cabana para pasar a noite. Mais non acabou aí a cousa: cando intentaba reorganizarme, admirando a paisaxe e todo iso, apareceu un grupo de xente predisposta á festa: e patatín, patatán. Qué podo dicir.
Cunha gran lúa invisible sobre o teito e unha grande escuridade nos pés, na miña cabeza aparecen todas as ladaíñas esquecidas da miña orixe. Malia todo, hai fermosura no silencio. Había ben tempo que non gozaba como agora. A noite humedece e subliña os meus sentidos, ás veces con perfección. O lume está asegurado. Abastecéronme os visitantes: deixáronme un feixe de escarvadentes, xunto cun par de extintores de primeira categoría, e tamén víveres para un bo espazo de tempo. Uns seres estupendos. E nestas, mentres danzan as faíscas, áchome nun estado letárxico total. Pena de música. Aquí só falta a miña xente.
—Oia, baixe de aí! Como teñamos que movela nós!
A bucina do automóbil verde, cunhas pintiñas laranxas nos dentes, espertou a Hirsi.
—Veña, baixe! —berroulle a compañeira do condutor, enfundada na súa gorra de prato con insignia dourada, facendo eco.
Hirsi fitou as dúas figuras e volveu á realidade, que non tiña moito que ver coa súa imaxinación: tan cansa estaba, que incluso soñaba enriba daquel aramado.
Non sei cánto tempo transcorrera, pero decidín non inmutarme por iso. Eu falaba soa, incluso en aimara. Coidaba que ata correctamente. Xa completamente extenuada, un roneivi aterra á miña altura. Non sabía se sería unha broma máis, desas que realizan algúns para despistar, cos seus escintileos reflectindo que paran e logo pasan de longo, a gran velocidade. Pero, non. “Vou cara a Cadoalla. Se queres, podes vir”, díxome o condutor. Compartimos a mantenza, da de verdade. Eu puxen o pan fresco e algunha noz. E cando chegamos a Cadoalla despedímonos cunha coliflor.
En Cadoalla merquei algunhas cousas que eu necesitaba. E tamén, por certo, queixo. E iniciei o percorrido cara a Zoelae.
Parecíame todo un paraíso: collín mazás, caracois e certas herbas aromáticas, que abundaban. Incluso atopei unha cabana para pasar a noite. Mais non acabou aí a cousa: cando intentaba reorganizarme, admirando a paisaxe e todo iso, apareceu un grupo de xente predisposta á festa: e patatín, patatán. Qué podo dicir.
Cunha gran lúa invisible sobre o teito e unha grande escuridade nos pés, na miña cabeza aparecen todas as ladaíñas esquecidas da miña orixe. Malia todo, hai fermosura no silencio. Había ben tempo que non gozaba como agora. A noite humedece e subliña os meus sentidos, ás veces con perfección. O lume está asegurado. Abastecéronme os visitantes: deixáronme un feixe de escarvadentes, xunto cun par de extintores de primeira categoría, e tamén víveres para un bo espazo de tempo. Uns seres estupendos. E nestas, mentres danzan as faíscas, áchome nun estado letárxico total. Pena de música. Aquí só falta a miña xente.
—Oia, baixe de aí! Como teñamos que movela nós!
A bucina do automóbil verde, cunhas pintiñas laranxas nos dentes, espertou a Hirsi.
—Veña, baixe! —berroulle a compañeira do condutor, enfundada na súa gorra de prato con insignia dourada, facendo eco.
Hirsi fitou as dúas figuras e volveu á realidade, que non tiña moito que ver coa súa imaxinación: tan cansa estaba, que incluso soñaba enriba daquel aramado.
