Ilustración de Xavier Dans Mayor
'Tia Ana Meu'
Por XAVIER DANS MAYOR
Onte, debruzado sobre a barra dun bar, bebendo unha cervexa, un compañeiro de esmorga chamou a miña atención a propósito da madeixa de debuxiños de cores que escintilaban na pantalla do computador que reproducía a música electrónica que estabamos a escoitar:
―Fita para aí, meu! Non é tal cal coma unha viaxe no tempo?
Eu, incrédulo, respondinlle:
―Abráiaste e non sei de qué. Quéresme dicir que non coñeces a mascara do ‘Juimdons Meia’?
―Non! ―dixo el.
―Como non? ―inquirinlle―. Se é unha aplicación elemental, un simple algoritmo gráfico.
―Pois non, non a coñezo nin quero coñecela. Máis aínda, non coñezo nada de computadores e estou completamente en contra do seu uso ―e engadiu―. A informática semella unha tiranía que vai a rematar co verdadeiramente importante: as cousas feitas a man.
―Non é que estea en desacordo contigo ―contesteille―. Eu tamén valoro o feito artesanalmente, pero cos tempos que corren, non está de máis adquirir uns mínimos coñecementos.
―Xa! Hoxe en día din que a ‘Internete’ e a revolución, pero eu penso que se existe a revolución está noutra parte. A revolución pasa por prescindir da tecnoloxía e volver ó tradicional ―afirmou.
―Non che sei, que farías ti sen o teu coche? ―repliquei―. Eu quedei fixado na revolución anterior, no movemento contra as máquinas, si, mais unhas máquinas máis primitivas: os automóbiles. E é unha protesta perdida, pero escoita ―continuei―, vouche contar o que penso diso que adoitan chamar revolucións:
―Hai uns poucos días cumpriuse o décimo ou o duodécimo aniversario (non o recordo ben xa que os días esvaécense na miña vida coma a auga collida coas mans para saciar unha gorxa sedenta) da revolta de ‘Tía Ana Meu’. O que aconteceu é un exemplo da dobre moral de Occidente. Aquelas datas ficaron gravadas en todos nós por unha imaxe que percorreu o mundo á velocidade da luz e que se converteu nun símbolo universal da liberdade, nunha bandeira pola loita dos dereitos civís e unha mostra da perversidade da moral burguesa.
«Os medios de comunicación e os gobernos occidentais repetiron ate a saciedade a valente acción dun anónimo cidadán que coa simple forza da súa presenza era quen de deter o avance dunha columna de blindados encamiñados a reprimir as protestas dun pobo descontento. A escena reflectía a un home interpoñéndose unha e outra vez no camiño dun blindado e o blindado tratándoo de o evitar unha e outra vez para non o atropelar. As democracias burguesas ergueron ao cumio das liberdades esta sinxela acción e convertérona nun mito, nun exemplo de cómo o peixe pequeno fai fronte ó peixe xigante.
«Mais alguén estaba a filmar a escena, que talvez non era tan espontánea nin inocente coma semellaba, xa que de seguro estaba amañada. Daquel chinés nunca máis se soubo: desaparecido, preso, morto ou quizais no retiro. Escuso estenderme nos detalles porque é de todos coñecida esta imaxe; pero representa coma ningunha outra a dobre moral. A dobre moral occidental que enxalza unha revolta alén das súas fronteiras e reprime con máis forza aínda calquera sinal de protesta nos seus propios territorios. Si! Reprime. Por que me miras así, meu? Respóndeme ti, meu. Que marxe de manobra temos os cidadáns nun réxime capitalista?
«Voucho ilustrar cunha sinxela parábola. Que acontecería se un só home, co seu corpo como única arma, se enfrontara nunca autoestrada a unha columna de automóbiles? Seica o automóbil e a gasolina son a pedra de toque ao redor dos que xira toda a servidume capitalista. Protesta e paraliza a circulación dunha autoestrada como reposta á tiranía dun sistema baseado na industria do motor que nos escraviza. Se cruzando un paso peonil non garantimos a nosa integridade física, que seria de nós se pretendemos mudar o sistema detendo o tráfico coma o chinés encarou o blindado?
«O máis seguro é que o primeiro condutor non teña tanta misericordia coma o do carro de combate. De certo que nos atropelaría. Atropelo, esa é a moral democrática contemporánea. Con todo, se foramos quen de parar o tráfico, ao pouco teriamos aos gardas canda nós cominándonos a depoñer a nosa actitude. Pediríannos os papeis e nos desaloxarían do “espazo público”. Non é doado mudar as cousas. E isto, a primeira vez; a segunda levaríannos de paseo na ‘leiteira’ ate o cuartel e poñeríannos unha multa por desordes públicos. O cambio merece un esforzo. A terceira levaríannos perante un xuíz, que nos condenaría a traballos comunitarios ou a unha pena de cárcere. Ninguén nos dixo que a vida fora de balde. E a cuarta ocasión… A cuarta ocasión talvez nos ingresaría nun psiquiátrico, no que coa medicación, toleariamos, e ficariamos internados o resto da nosa vida. A revolución cumpre un pequeno sacrificio. Así pois a cadea perpetua, e aquí tes un bo exemplo dos auténticos dereitos democráticos.
«Do peón antisistema nunca máis se soubo... Unha contradición máis do sistema. A mentira, a hipocrisía democrática. Si! Si! Eu sigo defendendo ideais utópicos. Si! Son un idealista. Son un idealista, porque creo. Porque si. Porque si podemos, porque se pechamos unha única estrada do mundo, se construírmos unha soa barricada abriremos un novo camiño de tal liberdade que o atasco será tan monumental que paralizaremos, non a comunicación entre seres humanos iguais, senón o tráfico do capital. O sistema financeiro virase abaixo. Por que? Porque si! Porque si podemos !
«Pero e mellor non o intentar... Porque non nos van deixar! Lembra o conto do ‘chiniño’! Sabemos cómo facelo, pero quizais non sabemos se realmente o queremos facer. E mellor pasar pola vida comodamente e deixar correr a auga... Ou mellor: gastar gasolina e deixar correr ós coches»
Cando rematei a miña explicación, case que extenuado, o meu compañeiro de esmorga replicoume:
―Ti toleaches, meu! Vai outra cervexiña?
Por XAVIER DANS MAYOR
Onte, debruzado sobre a barra dun bar, bebendo unha cervexa, un compañeiro de esmorga chamou a miña atención a propósito da madeixa de debuxiños de cores que escintilaban na pantalla do computador que reproducía a música electrónica que estabamos a escoitar:
―Fita para aí, meu! Non é tal cal coma unha viaxe no tempo?
Eu, incrédulo, respondinlle:
―Abráiaste e non sei de qué. Quéresme dicir que non coñeces a mascara do ‘Juimdons Meia’?
―Non! ―dixo el.
―Como non? ―inquirinlle―. Se é unha aplicación elemental, un simple algoritmo gráfico.
―Pois non, non a coñezo nin quero coñecela. Máis aínda, non coñezo nada de computadores e estou completamente en contra do seu uso ―e engadiu―. A informática semella unha tiranía que vai a rematar co verdadeiramente importante: as cousas feitas a man.
―Non é que estea en desacordo contigo ―contesteille―. Eu tamén valoro o feito artesanalmente, pero cos tempos que corren, non está de máis adquirir uns mínimos coñecementos.
―Xa! Hoxe en día din que a ‘Internete’ e a revolución, pero eu penso que se existe a revolución está noutra parte. A revolución pasa por prescindir da tecnoloxía e volver ó tradicional ―afirmou.
―Non che sei, que farías ti sen o teu coche? ―repliquei―. Eu quedei fixado na revolución anterior, no movemento contra as máquinas, si, mais unhas máquinas máis primitivas: os automóbiles. E é unha protesta perdida, pero escoita ―continuei―, vouche contar o que penso diso que adoitan chamar revolucións:
―Hai uns poucos días cumpriuse o décimo ou o duodécimo aniversario (non o recordo ben xa que os días esvaécense na miña vida coma a auga collida coas mans para saciar unha gorxa sedenta) da revolta de ‘Tía Ana Meu’. O que aconteceu é un exemplo da dobre moral de Occidente. Aquelas datas ficaron gravadas en todos nós por unha imaxe que percorreu o mundo á velocidade da luz e que se converteu nun símbolo universal da liberdade, nunha bandeira pola loita dos dereitos civís e unha mostra da perversidade da moral burguesa.
«Os medios de comunicación e os gobernos occidentais repetiron ate a saciedade a valente acción dun anónimo cidadán que coa simple forza da súa presenza era quen de deter o avance dunha columna de blindados encamiñados a reprimir as protestas dun pobo descontento. A escena reflectía a un home interpoñéndose unha e outra vez no camiño dun blindado e o blindado tratándoo de o evitar unha e outra vez para non o atropelar. As democracias burguesas ergueron ao cumio das liberdades esta sinxela acción e convertérona nun mito, nun exemplo de cómo o peixe pequeno fai fronte ó peixe xigante.
«Mais alguén estaba a filmar a escena, que talvez non era tan espontánea nin inocente coma semellaba, xa que de seguro estaba amañada. Daquel chinés nunca máis se soubo: desaparecido, preso, morto ou quizais no retiro. Escuso estenderme nos detalles porque é de todos coñecida esta imaxe; pero representa coma ningunha outra a dobre moral. A dobre moral occidental que enxalza unha revolta alén das súas fronteiras e reprime con máis forza aínda calquera sinal de protesta nos seus propios territorios. Si! Reprime. Por que me miras así, meu? Respóndeme ti, meu. Que marxe de manobra temos os cidadáns nun réxime capitalista?
«Voucho ilustrar cunha sinxela parábola. Que acontecería se un só home, co seu corpo como única arma, se enfrontara nunca autoestrada a unha columna de automóbiles? Seica o automóbil e a gasolina son a pedra de toque ao redor dos que xira toda a servidume capitalista. Protesta e paraliza a circulación dunha autoestrada como reposta á tiranía dun sistema baseado na industria do motor que nos escraviza. Se cruzando un paso peonil non garantimos a nosa integridade física, que seria de nós se pretendemos mudar o sistema detendo o tráfico coma o chinés encarou o blindado?
«O máis seguro é que o primeiro condutor non teña tanta misericordia coma o do carro de combate. De certo que nos atropelaría. Atropelo, esa é a moral democrática contemporánea. Con todo, se foramos quen de parar o tráfico, ao pouco teriamos aos gardas canda nós cominándonos a depoñer a nosa actitude. Pediríannos os papeis e nos desaloxarían do “espazo público”. Non é doado mudar as cousas. E isto, a primeira vez; a segunda levaríannos de paseo na ‘leiteira’ ate o cuartel e poñeríannos unha multa por desordes públicos. O cambio merece un esforzo. A terceira levaríannos perante un xuíz, que nos condenaría a traballos comunitarios ou a unha pena de cárcere. Ninguén nos dixo que a vida fora de balde. E a cuarta ocasión… A cuarta ocasión talvez nos ingresaría nun psiquiátrico, no que coa medicación, toleariamos, e ficariamos internados o resto da nosa vida. A revolución cumpre un pequeno sacrificio. Así pois a cadea perpetua, e aquí tes un bo exemplo dos auténticos dereitos democráticos.
«Do peón antisistema nunca máis se soubo... Unha contradición máis do sistema. A mentira, a hipocrisía democrática. Si! Si! Eu sigo defendendo ideais utópicos. Si! Son un idealista. Son un idealista, porque creo. Porque si. Porque si podemos, porque se pechamos unha única estrada do mundo, se construírmos unha soa barricada abriremos un novo camiño de tal liberdade que o atasco será tan monumental que paralizaremos, non a comunicación entre seres humanos iguais, senón o tráfico do capital. O sistema financeiro virase abaixo. Por que? Porque si! Porque si podemos !
«Pero e mellor non o intentar... Porque non nos van deixar! Lembra o conto do ‘chiniño’! Sabemos cómo facelo, pero quizais non sabemos se realmente o queremos facer. E mellor pasar pola vida comodamente e deixar correr a auga... Ou mellor: gastar gasolina e deixar correr ós coches»
Cando rematei a miña explicación, case que extenuado, o meu compañeiro de esmorga replicoume:
―Ti toleaches, meu! Vai outra cervexiña?
