O derradeiro tiro na caluga
(Xarope composto a base de folgos e latexo de persoa)
Por XAVIER DANS MAYOR
(Xarope composto a base de folgos e latexo de persoa)
Por XAVIER DANS MAYOR
Recoñecín ó meu home polas costas, volvín os ollos para a súa cabeza e considerei con atención a vida que os homes viven. Nada encontro nela que a diferencie da vida que viven os animais. Uns mailos outros son botados inconscientemente ó remuíño do mundo. Tanto o home coma o animal se esposan a vida cun xugo e dormen aí. Nin un nin outro se liberan da lei fatal de ser como se é. Ningún transcende, ninguén chega máis aló. Somos dados.
Collín alento e seguín ó home. Tiña unha misión.
Non me avergoño de sentir así porque xa vin que todos senten así. O que pode haber de desprezo entre un home e outro home (de indiferente que permite que se mate a xente sen que se sinta que se mata, como entre os asasinos; ou sen que se pense que se estea a matar, como entre os soldados, ou coma min que... teño unha misión) é que ninguén presta a debida atención ó feito, semella que insultante, de que os outros son almas tamén. Almas que soñan.
Achegueime tanto ó home que seguía que case que se deu de conta ó sentir, na caluga, o alento da miña respiración.
Tiña unha misión e tentei a arma contra o meu peito. De súpeto sentín unha cousa semellante a tenrura por ese home, e logo o desprezo que se sente pola vulgar condición humana, sentín a xenreira pola autoridade, polo patrón capitalista, polo banqueiro, polo pequeno burgués, polo militar e o policía, polo político e os seus secuaces, pola artificialidade animal daquelas costas vestidas. Sentín desprezo, e que todos eran culpables por igual; collín folgos e tentei a arma que tiña no meu peito e o meu corazón latexou…tenteina e dubidei.
Unha nova sensación asaltoume: sentín o mesmo que se sente cando se está perante de alguén que dorme. Lembrei aquela frase que tanto me tiña repetido a miña nai cando medroso non quería durmir: «Todo o que durme e meniño de novo». E eu, agarimado, ficaba placidamente durmido. Agora penso que talvez mo dicía porque no sono non se pode facer mal ningún e polo tanto ninguén che pode facer mal. A miña nai sempre foi moi devota. Por esta razón, se non se pode dar conta da vida, o maior malfeitor, o meirande egoísta é sagrado, por unha bondade natural, en canto durme.
Latéxame o corazón e sinto que a misión curta o alento da miña respiración.
Agora as costas dese home dormen e eu tento a miña arma. El, que camiña ó meu mesmo paso diante de min, dorme. Vai inconsciente. Vive inconsciente. Dorme porque talvez sexa inocente e porque todos durmimos. Toda a vida é un soño. Ninguén sabe o que fai, ninguén sabe o que quere, ninguén sabe o que sabe. Nin eu mesmo sei quen son…mais tento a arma que está contra o meu corazón e iso me fai forte. Durmimos a vida, eternas crianzas do destino! Por iso agora sinto unha piedade compasiva por toda a humanidade infantil, por todos os homes dormentes, por todos nós, por todo…e tamén polo home que camiña por diante.
Mais eu tento a arma que levo ó carón do meu corazón e sento os folgos da miña respiración.
Desvío os ollos da caluga do home que sigo e percorro coa vista a cantos camiñan por esta rúa; en todos vexo a mesma bondade fría e absurda e reflíctome nas costas do que teño diante. Todos os camiñantes son iguais ca el, ó que ando a seguir. Todos somos levados pola mesma inconsciencia, diferenciada tan só por uns rostros e uns corpos individuais: carnes que, coma monicreques, se moven polos fíos que son tirados polo destino. Tento a arma que levo ó carón do meu peito e pregunto se o destino do que vai diante xa está escrito. Pregunto se xa o escribín eu ou se xa estaba escrito na eternidade. Miro para todos os que camiñan pola rúa e aparentan ter conciencia, e non teñen conciencia de nada, porque non teñen conciencia de ter conciencia. Eu mesmo son inconsciente: durmo e sinto o alento do meu peito e o latexo do meu corazón.
Durmo e soño que sigo as costas dun home que durme. Seica hai que perder o medo, o medo a facer dano. Acaso non é certo que nos danan a cotío sen remordementos? Que é unha vida, animal ou humana, canto vale? Somos coma formigas que andamos a seguir todas o mesmo camiño. Que acontece se esmagamos unha formiga? Nada, outra a substitúe. Canto paga unha vida no conxunto do universo? Nada. Vai parar de dar voltas ó mundo porque unha formiguiña deixe de existir? Non. Somos coma formigas. O universo todo enteiro é unha formiguiña, un non ser que se pode esmagar. Non somos nada e non paga a pena persistir no ser. Bótolle unha nova ollada ás costas do home que estou a seguir e tento a arma que levo no meu peito. Tomo alento e síntome máis forte. Teño unha misión.
E agora que me estou a facer estas reflexións, me vén ó maxín unha escura e case que esquecida escena da miña nenez. Recordo ó meu avó co polo que estivemos a alimentar coas nosas mans, e co que eu, cheo de ledicia, adoitaba a xogar, cacarexando, apertado contra o seu corpo mentres loitaba desesperadamente por fuxir. Eu debería ter escasamente trece anos e fiquei abraiado cando o meu avó me espetou de súpeto: «Xa tes idade fillo, heite facer un home!». E púxome de seguido un coitelo na miña man de cativo. Eu non entendín o que me quería dicir, era demasiado novo. Mais el, seguro do que tiña que me ensinar continuou: «Xa tes idade dabondo para aprender o que na vida hai que facer para poder comer: cúrtalle o pescozo ó polo, xa que matar e o único xeito de subsistir». Eu chorei e chorei, coas bágoas nos ollos supliqueille e prometinlle que a partir de agora seria bo e nunca máis lle faría mal ó meu irmán; pero non, non me deixou opción: «Se non sacrificas este polo agora mesmo, pasaras fame o resto da túa vida!». Non tiven saída: apertei con forza o polo contra o meu peito e corteille o pescozo sen deixar de chorar. Hoxe en día aínda sento no meu peito o latexar do seu corazón. O polo sen cabeza correu polo chan da cociña ata que, pasados uns interminables minutos, finou. A continuación, desangrámolo, metémolo nun balde con auga fervendo, desplumámolo, e a miña avoa botouno nun caldeiro. Ese día comemos polo de curral, asado, mentres eu non deixaba de chorar, pero me fixen un home!
E neste intre que me levo a man ó meu peito e tento o revólver ó carón do meu corazón, lembro a aquel polo co que xogaba. Iso me fai forte.
Teño unha arma na miña alma. E a miña alma no teu corazón.
Collín alento e seguín ó home. Tiña unha misión.
Non me avergoño de sentir así porque xa vin que todos senten así. O que pode haber de desprezo entre un home e outro home (de indiferente que permite que se mate a xente sen que se sinta que se mata, como entre os asasinos; ou sen que se pense que se estea a matar, como entre os soldados, ou coma min que... teño unha misión) é que ninguén presta a debida atención ó feito, semella que insultante, de que os outros son almas tamén. Almas que soñan.
Achegueime tanto ó home que seguía que case que se deu de conta ó sentir, na caluga, o alento da miña respiración.
Tiña unha misión e tentei a arma contra o meu peito. De súpeto sentín unha cousa semellante a tenrura por ese home, e logo o desprezo que se sente pola vulgar condición humana, sentín a xenreira pola autoridade, polo patrón capitalista, polo banqueiro, polo pequeno burgués, polo militar e o policía, polo político e os seus secuaces, pola artificialidade animal daquelas costas vestidas. Sentín desprezo, e que todos eran culpables por igual; collín folgos e tentei a arma que tiña no meu peito e o meu corazón latexou…tenteina e dubidei.
Unha nova sensación asaltoume: sentín o mesmo que se sente cando se está perante de alguén que dorme. Lembrei aquela frase que tanto me tiña repetido a miña nai cando medroso non quería durmir: «Todo o que durme e meniño de novo». E eu, agarimado, ficaba placidamente durmido. Agora penso que talvez mo dicía porque no sono non se pode facer mal ningún e polo tanto ninguén che pode facer mal. A miña nai sempre foi moi devota. Por esta razón, se non se pode dar conta da vida, o maior malfeitor, o meirande egoísta é sagrado, por unha bondade natural, en canto durme.
Latéxame o corazón e sinto que a misión curta o alento da miña respiración.
Agora as costas dese home dormen e eu tento a miña arma. El, que camiña ó meu mesmo paso diante de min, dorme. Vai inconsciente. Vive inconsciente. Dorme porque talvez sexa inocente e porque todos durmimos. Toda a vida é un soño. Ninguén sabe o que fai, ninguén sabe o que quere, ninguén sabe o que sabe. Nin eu mesmo sei quen son…mais tento a arma que está contra o meu corazón e iso me fai forte. Durmimos a vida, eternas crianzas do destino! Por iso agora sinto unha piedade compasiva por toda a humanidade infantil, por todos os homes dormentes, por todos nós, por todo…e tamén polo home que camiña por diante.
Mais eu tento a arma que levo ó carón do meu corazón e sento os folgos da miña respiración.
Desvío os ollos da caluga do home que sigo e percorro coa vista a cantos camiñan por esta rúa; en todos vexo a mesma bondade fría e absurda e reflíctome nas costas do que teño diante. Todos os camiñantes son iguais ca el, ó que ando a seguir. Todos somos levados pola mesma inconsciencia, diferenciada tan só por uns rostros e uns corpos individuais: carnes que, coma monicreques, se moven polos fíos que son tirados polo destino. Tento a arma que levo ó carón do meu peito e pregunto se o destino do que vai diante xa está escrito. Pregunto se xa o escribín eu ou se xa estaba escrito na eternidade. Miro para todos os que camiñan pola rúa e aparentan ter conciencia, e non teñen conciencia de nada, porque non teñen conciencia de ter conciencia. Eu mesmo son inconsciente: durmo e sinto o alento do meu peito e o latexo do meu corazón.
Durmo e soño que sigo as costas dun home que durme. Seica hai que perder o medo, o medo a facer dano. Acaso non é certo que nos danan a cotío sen remordementos? Que é unha vida, animal ou humana, canto vale? Somos coma formigas que andamos a seguir todas o mesmo camiño. Que acontece se esmagamos unha formiga? Nada, outra a substitúe. Canto paga unha vida no conxunto do universo? Nada. Vai parar de dar voltas ó mundo porque unha formiguiña deixe de existir? Non. Somos coma formigas. O universo todo enteiro é unha formiguiña, un non ser que se pode esmagar. Non somos nada e non paga a pena persistir no ser. Bótolle unha nova ollada ás costas do home que estou a seguir e tento a arma que levo no meu peito. Tomo alento e síntome máis forte. Teño unha misión.
E agora que me estou a facer estas reflexións, me vén ó maxín unha escura e case que esquecida escena da miña nenez. Recordo ó meu avó co polo que estivemos a alimentar coas nosas mans, e co que eu, cheo de ledicia, adoitaba a xogar, cacarexando, apertado contra o seu corpo mentres loitaba desesperadamente por fuxir. Eu debería ter escasamente trece anos e fiquei abraiado cando o meu avó me espetou de súpeto: «Xa tes idade fillo, heite facer un home!». E púxome de seguido un coitelo na miña man de cativo. Eu non entendín o que me quería dicir, era demasiado novo. Mais el, seguro do que tiña que me ensinar continuou: «Xa tes idade dabondo para aprender o que na vida hai que facer para poder comer: cúrtalle o pescozo ó polo, xa que matar e o único xeito de subsistir». Eu chorei e chorei, coas bágoas nos ollos supliqueille e prometinlle que a partir de agora seria bo e nunca máis lle faría mal ó meu irmán; pero non, non me deixou opción: «Se non sacrificas este polo agora mesmo, pasaras fame o resto da túa vida!». Non tiven saída: apertei con forza o polo contra o meu peito e corteille o pescozo sen deixar de chorar. Hoxe en día aínda sento no meu peito o latexar do seu corazón. O polo sen cabeza correu polo chan da cociña ata que, pasados uns interminables minutos, finou. A continuación, desangrámolo, metémolo nun balde con auga fervendo, desplumámolo, e a miña avoa botouno nun caldeiro. Ese día comemos polo de curral, asado, mentres eu non deixaba de chorar, pero me fixen un home!
E neste intre que me levo a man ó meu peito e tento o revólver ó carón do meu corazón, lembro a aquel polo co que xogaba. Iso me fai forte.
Teño unha arma na miña alma. E a miña alma no teu corazón.
