O Servizo Provincial de Consumo da Coruña
non responde ás denuncias:
http://imaxinario.blogspot.com/
lunes, 28 de mayo de 2007
miércoles, 23 de mayo de 2007
martes, 22 de mayo de 2007
sábado, 19 de mayo de 2007
viernes, 18 de mayo de 2007
'O espírito anormal do corpo xurídico',
artigo de Xavier Dans Mayor en: http://imaxinario.blogspot.com/
artigo de Xavier Dans Mayor en: http://imaxinario.blogspot.com/
miércoles, 16 de mayo de 2007
As Encrobas: Respecto á veracidade histórica
Por Brais do Castro
Subvencionado pola Consellería de Cultura con algo máis de 13.000 euros, coproducido por Videafilm e Ibcinema & Cochlea, e dirixido por Xosé Bocixa, o vídeo As Encrobas: A ceo aberto configura suficiente información para o desenvolvemento dunha nova proposta na que debería intervir directamente a Xunta de Galiza, investindo de xeito proporcional ao acontecer histórico daqueles momentos nos que, coas Encrobas na vangarda, Galiza pareceu que estaba a piques de deixar de chorar.
O filme de Xosé Bocixa Rei mostra parte dunha realidade. Seguramente, porque non había presuposto para máis. Ese é o eterno problema do audiovisual galego: primeiro hai que traballar en condicións precarias e logo solicitar a bolsa. E, ás veces, esgótase a paciencia. Algo que non pasaría, por exemplo, en Cataluña. Aquí prefírense gastar os cartos en parvadas e nos amigos. Algo que non pasaría tampouco, por exemplo en Euskadi. Que si, falar fálase moito destes dous países antepoñéndoos como modelos sociais e políticos. Pero, agás as copias, pois xa se sabe que unha copia sempre é unha copia e se aínda é mala, peor, en Galiza só coñecemos o de ‘a trancas e barrancas’.
Por exemplo, non é certo que a prensa, como algúns din, realizase un gran seguimento sobre as expropiacións. Non é certo, porque o deber dos medios de comunicación naqueles intres de 1977 era buscar o seu espazo na transición que comezaba. Franco morrera e, logo de tanto tempo ‘colaborando’ co ditador, os medios de comunicación necesitaban outros alicerces cos que abastecer aos seus novos e potenciais lectores, que xa non eran tan partidarios do pretérito. Pouco terían que vender se seguisen ignorando as falcatruadas do réxime.
Iso de primeiras. De segundas, tampouco é certo que os propietarios de terras, pequenos e medianos, tivesen en conta maioritariamente a unidade para defender o seu lugar de orixe. Cando a empresa mineira decidiu a expropiación enviando os requirimentos, os propietarios, afeitos a desenvolverse de maneira individualizada, coidaron que a solución estaba na xefatura da parroquia: no seu cura párroco. Naturalmente, o seu cura vendeunos como non debía ser doutra forma, porque a Igrexa estivo sempre ao carón do poder. Debeu vir alguén de fóra, aínda que, por coincidencia, tamén fose cura, se ben neste caso sen uniforme e contrario á xefatura eclesiástica, que tan ben el coñecía, para que primase a unidade nos veciños. Custoulle traballo. Non lle foi fácil e, ás veces, ese cura ‘renegado’ chegou a pensar que ía ser imposible acadar en comunidade acordo ningún.
E o terceiro punto lévanos á verificación de que naqueles momentos o único importante para os propietarios das terras das Encrobas, salvo as salientables excepcións, era o diñeiro. Non importaban demasiado os estragos que realizase a empresa mineira a corto, medio ou longo prazo. Non se loitou para que a explotación se paralizase: negociouse para poñer de acordo a ambas partes.
O caso de Xove (Lugo) ilústranos sobre unha posición política que si contribuíu á paralización dunha central nuclear. Alí non había tanto que expropiar, pero si moita solidariedade para impedir, á mesma empresa, a construción doutro mecanismo contrario aos intereses sociais e ambientais.
No filme de Bocixa aparecen numerosas contribucións que xustifican dalgún xeito parte do acontecido ata a actualidade. Con todo, a historia de Galiza necesita dun esforzo amplo e decidido das institucións progresistas para que no futuro se verifique con claridade a nosa realidade, que poucas veces é o que parece e outras é o que parece que non é. [Máis información en: http://imaxinario.blogspot.com/]
Por Brais do Castro
Subvencionado pola Consellería de Cultura con algo máis de 13.000 euros, coproducido por Videafilm e Ibcinema & Cochlea, e dirixido por Xosé Bocixa, o vídeo As Encrobas: A ceo aberto configura suficiente información para o desenvolvemento dunha nova proposta na que debería intervir directamente a Xunta de Galiza, investindo de xeito proporcional ao acontecer histórico daqueles momentos nos que, coas Encrobas na vangarda, Galiza pareceu que estaba a piques de deixar de chorar.
O filme de Xosé Bocixa Rei mostra parte dunha realidade. Seguramente, porque non había presuposto para máis. Ese é o eterno problema do audiovisual galego: primeiro hai que traballar en condicións precarias e logo solicitar a bolsa. E, ás veces, esgótase a paciencia. Algo que non pasaría, por exemplo, en Cataluña. Aquí prefírense gastar os cartos en parvadas e nos amigos. Algo que non pasaría tampouco, por exemplo en Euskadi. Que si, falar fálase moito destes dous países antepoñéndoos como modelos sociais e políticos. Pero, agás as copias, pois xa se sabe que unha copia sempre é unha copia e se aínda é mala, peor, en Galiza só coñecemos o de ‘a trancas e barrancas’.
Por exemplo, non é certo que a prensa, como algúns din, realizase un gran seguimento sobre as expropiacións. Non é certo, porque o deber dos medios de comunicación naqueles intres de 1977 era buscar o seu espazo na transición que comezaba. Franco morrera e, logo de tanto tempo ‘colaborando’ co ditador, os medios de comunicación necesitaban outros alicerces cos que abastecer aos seus novos e potenciais lectores, que xa non eran tan partidarios do pretérito. Pouco terían que vender se seguisen ignorando as falcatruadas do réxime.
Iso de primeiras. De segundas, tampouco é certo que os propietarios de terras, pequenos e medianos, tivesen en conta maioritariamente a unidade para defender o seu lugar de orixe. Cando a empresa mineira decidiu a expropiación enviando os requirimentos, os propietarios, afeitos a desenvolverse de maneira individualizada, coidaron que a solución estaba na xefatura da parroquia: no seu cura párroco. Naturalmente, o seu cura vendeunos como non debía ser doutra forma, porque a Igrexa estivo sempre ao carón do poder. Debeu vir alguén de fóra, aínda que, por coincidencia, tamén fose cura, se ben neste caso sen uniforme e contrario á xefatura eclesiástica, que tan ben el coñecía, para que primase a unidade nos veciños. Custoulle traballo. Non lle foi fácil e, ás veces, ese cura ‘renegado’ chegou a pensar que ía ser imposible acadar en comunidade acordo ningún.
E o terceiro punto lévanos á verificación de que naqueles momentos o único importante para os propietarios das terras das Encrobas, salvo as salientables excepcións, era o diñeiro. Non importaban demasiado os estragos que realizase a empresa mineira a corto, medio ou longo prazo. Non se loitou para que a explotación se paralizase: negociouse para poñer de acordo a ambas partes.
O caso de Xove (Lugo) ilústranos sobre unha posición política que si contribuíu á paralización dunha central nuclear. Alí non había tanto que expropiar, pero si moita solidariedade para impedir, á mesma empresa, a construción doutro mecanismo contrario aos intereses sociais e ambientais.
No filme de Bocixa aparecen numerosas contribucións que xustifican dalgún xeito parte do acontecido ata a actualidade. Con todo, a historia de Galiza necesita dun esforzo amplo e decidido das institucións progresistas para que no futuro se verifique con claridade a nosa realidade, que poucas veces é o que parece e outras é o que parece que non é. [Máis información en: http://imaxinario.blogspot.com/]
martes, 8 de mayo de 2007
Preséntase en Cerceda (A Coruña) o documental ‘As Encrobas: A ceo aberto’: http://imaxinario.blogspot.com/
lunes, 7 de mayo de 2007
O Resplandor das Atochas lembra xullo de 1937: “Un ano de sangue e lume”. Información en http://imaxinario.blogspot.com/.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
