CALOTE TRAS CALOTE

Por Ataúlfo de Ferabrás

O goberno estatal non para de mentir. Presidente e vicepresidenta levan na súa conciencia o mesmo uniforme: a mentira. Tanto o primeiro coma a segunda responderon o mesmo no Congreso (25 de xuño de 2008): que toman medidas contra a ‘crise’, reducindo o IRPF, entre outras cuestións tamén indefinibles. Isto non é certo: o IRPF non se reduciu neste ano 2008, senón que aumentou. Polo tanto esas medidas que os representantes da administración estatal din establecer parece que máis ben encamíñanse ao lucimento de vestiario da vicepresidenta ca a outra cousa. Dan noxo, tanto un coma a outra; tanto noxo como daba o iluminado do bigote, pero coa diferenza de que estes denomínanse ‘progresistas’. A xustiza, se a hai, debería encadealos: retirarlles a inmunidade, por ladróns.

Galicia ou Galiza?

Parece que o dilema de fondo é cómo nos definimos como nación: Galicia ou Galiza? E tal dilema non é fácil de resolver debido ao intricado do asunto.
Galicia está regulamentada formalmente no estatuto, naquel estatuto que se confeccionou a trancas e barrancas dadas as urxencias estatais da posditadura. A iso refírense os ‘institucionalistas’, os representantes do ‘Estado’ do que depende Galiza. E o quid da cuestión vai ligado efectivamente a iso: á representación. E a pregunta agora sería: Representan a Galiza quen asumiron o seu nome sen consultalo?
Galiza, sen dúbida, é a Galiza de Castelao, daqueles que se enfrontaron ao poder central manipulador, dos que deixaron incluso a súa vida para revitalizar o seu nome. Exemplos desa Galiza hainos dabondo, sobre todo de persoas que creron nela, que tiveron ‘fe no seu pobo’, con animo de servila e non de se aproveitar dela. A cuestión de conciencia, pois, debe ser, como mínimo, a primeira reflexión para entender o porqué do seu nome.
En segundo lugar, miremos por onde miremos, na actualidade aínda carecemos de datos que definan con exactitude se Galicia ou Galiza correspóndense co orixinario nome da nación asentada no noroeste da denominada península Ibérica. Hai indicios gregos e romanos, etcétera, e logo portugueses e casteláns. A influencia portuguesa aproxímase máis a Galiza ca a Galicia. Con todo, a cuestión aínda non está clara nin sequera para os especialistas que, nunha normativa ‘de consenso’ (Academia Galega e Instituto da Lingua Galega) consideran que pese a que Galicia é a «denominación oficial do país», o termo Galiza «é tamén unha forma lexitimamente galega, amplamente documentada na época medieval».
Polo tanto, dende a nosa posición de espectadores, o único que podemos dicir é que, dado que non hai acordo entre técnicos e políticos, o adecuado sería promover unha consulta popular para que sexa a sociedade galega quen decida cómo debe denominarse a súa nación. [BRAIS DO CASTRO]

CURIOSIDADES URBANAS

Instantáneas de CLELIA ZUCCA

tomadas no paseo Marítimo da Coruña

(Xuño 2008)

OS SERVIDORES PÚBLICOS TEÑEN BULA?

É unha parvada preguntalo, porque acudirán á cuestión da ‘urxencia’, malia que non empregaron os medios externos (serea ou luces). E anteporán que, segundo a normativa, non hai nada que o impida. E case terán razón, salvo ese suposto no que para o cambio de sentido «a manobra obrigue a dar marcha atrás», suposto que con seguridade empregarían os recadadores contra calquera usuario na maioría dos casos. Pois ese é o exemplo que dan os servidores públicos. E reiteramos a pregunta: Acaso teñen bula?
O título segundo, capítulo 1, artigo 33 (Prohibicións cambio de sentido e marcha) e apartados seguintes estipúlase a prohibición de efectuar manobras de cambio de sentido nos seguintes supostos: en vías sinalizadas con placas ou pintura no pavimento que indiquen dirección obrigada ou a prohibición de cambio de sentido ou de dirección; nos tramos de vía nos que para realizar a manobra sexa preciso atravesar unha liña de trazo continuo; nos lugares nos que estea prohibido o adiantamento; nas curvas e cambios de rasante; nas pontes e túneles; nos cruces e bifurcacións que non estean debidamente acondicionadas para permitir a manobra; en calquera suposto no que a manobra obrigue a dar marcha atrás, agás que se trate dunha rúa sen saída; en calquera outro lugar onde a manobra implique o risco de constituír un obstáculo para os demais usuarios.
É certo que a normativa de circulación non estipula debidamente as manobras de cambio de sentido, porque coa escusa de «se non hai perigo» pódese facer calquera cousa, ou a prohibición de cambio de dirección tan ambigua como «colocar o vehículo no lugar adecuado». Cal é o lugar adecuado? Ou o cambio de sentido «sen advertir aos usuarios de dita manobra». E se non hai usuarios á vista? Etcétera. O código está cheo de lagoas e parece que a propósito para se salvar aqueles que o redactaron, isto é, quen dispoñen de bula.