'Mirada allea'

A traballar, carallo!

Por XOÁN XOSÉ MILLÁS

No que a acción política ten de relato, aparecen insoportables mostras de esgotamento. Non é posible ofrecer aos espectadores (a iso quedamos reducidos os votantes) o mesmo guiso narrativo, requentado ao microondas, durante semanas (caso, por exemplo, do asunto de Kosovo). Métanse vostedes, os actores (a iso quedaron reducidos os políticos) nos zapatos dun cidadán en paro que leva sete días escoitando que se Kosovo si, que se Kosovo non, que se as formas, que se o fondo, que se agora estamos de acordo, que se agora discrepamos. E así un día e outro, unha hora e outra. Semella unha serie de TV atascada, unha serie de repetición, unha merda. Se iso ocorre nun asunto no que están de acordo, que tortura non nos infrinxirán cando discutan? Non hai nada peor para un relato que a previsión e son vostedes máis previsibles ca un mal chiste.

Tan previsibles son que nos acaban de confirmar o que sospeitabamos: que de 350 deputados só 34 teñen dedicación exclusiva (o resto vai cando hai votacións). Polo visto, corenta e seis millóns de cidadáns non se merecen 350 representantes a xornada completa. Resulta que o escano é unha chave para abrir portas, para sacar un sobresoldo. Iso si que é un escándalo, iso si que merecería dúas semanas de debate. Aí teñen a Michavila forrándose, a Pizarro forrándose, a López-Amor forrándose, a Ánxelo Aceves forrándose... Un comprende que lles falte tempo para construír o noso benestar, que (falando de incompatibilidades) é incompatible co seu. Pero vostedes coñecen a situación? Están ao tanto do que pasa? Teñen idea do que é o medo a quedarse sen traballo, o pánico á cola do paro, o terror a que o caixeiro automático devolva a túa tarxeta de crédito? Xa abonda, carallo, póñanse a traballar. [Publicado en El País, venres 27 de marzo de 2009 / Orixinal da montaxe fotográfica: El País]

ISIDRO DE LA CAL

Por que agora e para que?

Segundo publica El País (martes 24 de marzo de 2009), o Instituto Galego de Promoción Económica (IGAPE) concederá avais por algo máis de vintecatro millóns de euros a tres grupos empresariais, entre eles a Isidro de la Cal. Seguindo a información do citado rotativo, o conselleiro Fernández Antonio xustificouno nas actuacións dirixidas a facilitar o acceso ao financiamento das empresas galegas para ‘manter o emprego’ e a actividade económica: «salvaranse [con esta inxección] máis de 300 postos de traballo», concreta o xornal.
A pregunta é: Cantos deses 300 postos de traballo corresponderanlle a Isidro de la Cal? Corenta? Trinta? Vinte? Ningún? E é seguro que eses cartos se destinarán xustamente á salvación de emprego? Porque ao señor Fernández Antonio, practicamente ex conselleiro, hai que preguntarlle se coñece que a empresa Isidro de la Cal (no seu centro de Cambre, A Coruña, rúa Zeppelin 11-12-13) vén realizando despedimentos de traballadores con contratos indefinidos dende hai un ano?

REPRESIÓN POLICIAL

‘¡Mucha policía,
poca diversión!’

Así avisaba un popular grupo de rock de recoñecido prestixio no campo da marxinalidade: La Polla. ‘Policía asasina!’ figurou tamén en moitas páxinas da historia dos enfrontamentos entre os defensores do capital e os escravos con pretensións de resistencia. E, en efecto, hai moita policía, sobre todo para reprimir, bater nos lombos e disparar cando a situación o demande. E moita tamén para defender aos políticos de primeira división e aos seus representados (banca, multinacionais, etcétera), pero pouca, ás veces ningunha, ao servizo do escravo, que é, en definitiva, quen constrúe o mundo dos primeiros.

Fotografía recollida de sutra0.blogspot.com

Batemos coa Igrexa!

Por BRAIS DO CASTRO

A penúltima do coro empresarial católico, apostólico e romano foi comparar a extinción do lince coa da humanidade. A delegación española de dita multinacional non dubidou en gastar os cartos dos seus accionistas en publicidade estática (amén da promovida a través dos seus propios ‘medias’), tal coma se de un partido político se tratase. A multinacional, coa súa campaña, pretende o enfrontamento directo co Estado laico. Non podía ser doutra forma, dada a súa pobre e raquítica mentalidade.

A multinacional debe descoñecer que a poboación mundial superará os nove mil millóns de habitantes en 2050. Tampouco, debido ás súas curtas miras ou a non se sabe qué intereses, coñece que preto de mil millóns de persoas, isto é unha sexta parte da poboación mundial, vive con algo menos dun euro ao día: nin sequera cubre as necesidades básicas (alimentación, saúde e educación).

Os seis países máis poboados do planeta (China, India, Indonesia, Paquistán, Brasil, EE UU), que superan os tres mil millóns de habitantes, na actualidade totalizan máis da metade da poboación mundial. E mentres algúns países, coma os europeos, manteñen en cero a taxa de natalidade, noutros acadan altos índices debido, xustamente, á falta dunha política de planificación familiar, nalgúns casos propiciada directamente polos distintos sistemas relixiosos.

En África, o terceiro continente en canto a número de poboación (13,6% da poboación mundial), a multinacional que nos ocupa promoveu, ao carón do máis feroz capitalismo, as guerras que desembocaron na escaseza de alimentos e a aparición de todo tipo de enfermidades derivadas do contubernio entre relixión e capital monopolista. Países como Angola, Burundi, Chad, Liberia, Ruanda, Serra Leona, Somalia e Sudán víronse confundidos en sanguentas e interminables guerras denominadas civís, pero cunha orixe claramente definida: o saqueo. Con todo, no continente africano nacen a diario centos de nenos que dispoñen de pouco ou nada que levarse á boca.

En Asía residen preto de 4.000 millóns de habitantes, máis da metade da poboación mundial. Neste continente aparecen pobos moi diversos, con culturas linguas e relixións moi variadas, pero sempre inmersos no condicionamento da explotación do home polo home: relixión e capitalismo monopolista (nalgún país, como China, cambia o nome polo capitalismo comunista). Relixións como o budismo, hinduismo, confucianismo, sintoísmo, islamismo, etcétera, propoñen fórmulas para adurmiñar colectivamente en vida.

En América Latina hai preto de 300 millóns de persoas que viven na pobreza, que superan o 40% dos habitantes da zona, e preto de cen millóns son indixentes. Países como O Salvador, Ecuador, Guatemala, México, Nicaragua e a República Dominicana presentan o maior índice de desigualdade en América Latina. A Igrexa Católica Apostólica e Romana realiza pingües negocios nas súas sucursais con niveis de pobreza extrema de Bolivia, Nicaragua e Paraguai (non hai moito, ditaduras apoiadas pola multinacional), cunha alta porcentaxe de poboación que non cubre nin sequera as súas necesidades básicas.

Pois isto é o que parece descoñecer a Igrexa, pese á súa modernización (no Vaticano véndese de todo a través das máis modernas tecnoloxías). Carafio, batemos coa Igrexa! Con ela non se pode. De seguro que o lince desaparecerá. Pero desaparecerán tamén todo tipo de animais, incluídos os curas, os bispos e os cardeais. E o papa. Que non se diga. Todos metidos nunha garrafa. E sen botarlles alcol nin prenderlles lume, que sería o máis adecuado.

ALBERTE NÚÑEZ FEIJÓO

Fotografía de CLELIA ZUCCA

‘Comezamos' mal

Por NEALÚM TASCRO
nealumtascro@gmail.com


Alberte Núñez Feijóo aínda non é presidente do goberno galego e xa vén incumprindo, polo miúdo, a Lei sobre Financiamento dos Partidos Políticos. ‘Público’ [http://www.publico.es/208015] sinala incluso un posible fraude fiscal ou financiamento irregular.

Segundo a información de referencia, Núñez Feijóo, no caso de ter utilizado o vehículo prestado por Citröen gratuitamente para o seu uso persoal, tería defraudado a Facenda por non telo declarado como renda en especie. «E se o automóbil recibiuno o PP galego como doazón, tería incumprida a Lei sobre Financiamento de Partidos». Polo tanto, «ou hai fraude fiscal ou financiamento irregular».

Este préstamo, que durou algo máis de tres anos, deu paso a outro, un Citröen C6, tamén gratis, pouco antes de iniciarse a campaña electoral galega. Segundo a información de Público, «este modelo utilízao tamén o presidente francés e é o que Núñez Feijóo elixiu como o seu coche oficial, pese a que prometeu que se serviría dun dos modelos fabricados na factoría galega: a ‘limousine’ que encargou prodúcese unicamente en Francia».
Comezamos mal.

Se durante toda a campaña, e antes da campaña, o que se estendía á opinión pública eran os excesos dos políticos, sobre todo en tempos de crise, resulta certamente revelador cal será o camiño do PP nesta lexislatura. Cando se comeza mal, normalmente, se acaba peor. E isto sabíase de antemán. Pena que os modelos da dereita sexan copiados a cotío pola ‘esquerda’ cando ocupa o poder.

DÍA DA CLASE OBREIRA GALEGA

Isidro de la Cal rexeita

os certificados médicos de baixa

Por BRAIS DO CASTRO
braisdocastro@gmail.com


A última falcatruada de Isidro de la Cal no seu centro de Cambre (A Coruña), sito na rúa Zeppelin, 11-12-13, consiste en rexeitar os certificados médicos de baixa dos seus traballadores, tal e como se mostra nas imaxes superiores.

Á empresa, dedicada á comercialización de peixe en frío, semella que non lle basta coa regulación de emprego encuberta que está a realizar (despedimento de boa parte dos traballadores indefinidos), senón que aos que están de baixa pretende botalos coa mínima consideración, isto é, actuando de xeito torto para que os despedimentos non lle resulten moi gravosos.

O caso do rexeitamento das cartas, que inclúen certificados médicos de baixa, debe ser a súa nova fórmula para completar unha limpeza que Isidro de la Cal iniciou hai case un ano coincidindo coas eleccións sindicais.

'SETEMBRO'

Xosé Manuel Bazarra Maneiro 'Sepi',

autor de 'Setembro'

(Fotografía de CLELIA ZUCCA)

Marcelino Magán
convídanos a rectificar

«Nunha nova con data 4 de febreiro sobre o proxecto de longametraxe (‘Setembro, 5 pezas’), observo con sorpresa que aproveitades para soltar unha serie de difamacións sobre min e sobre a produtora na que traballo [Directo: http://www.directoproducciones.com]: ‘irregularidades de xestión, despedimentos’, e dades o nome dun antigo administrador da empresa [Pastor Lorenzo Sola: http://www.academicostv.es] que dende 2005 non ten vinculación ningunha con nós. Ante este marabilloso exercicio de rigor profesional e ética xornalística, pregúntovos: En nome de que ou quen tendes o valor de publicar semellantes falacias e falsidades? Convídovos á rectificación ou simplemente a que me ignoredes, dado que nin nos coñecemos nin creo que as vosas fontes resulten axeitadas. Marcelino Magán».

Ollo Crítico (Asemblea de Comunicación e Debate), na data reflectida polo responsable actual de Directo Producións, baixo a sinatura de Ataúlfo de Ferabrás, publicou o seguinte:

Pese aos atrancos, ‘Sepi’ insiste con ‘Setembro’. O autor do guión ‘Setembro’, proxecto de longametraxe baseado en ‘cinco historias’, que mereceu a atención da Xunta de Galicia a través da Consellería de Cultura (2008), presentou en Compostela unha preliminar (‘cinco pezas’, uns 16 minutos no seu conxunto) coa pretensión, segundo os organizadores, de propiciar o movemento dun traballo que se foi arredando das súas orixes debido a distintas circunstancias.
Cinco curtametraxes, procesadas a través da agonía propia das limitacións do campo audiovisual e, sobre todo, concibidas coa frescura e flexibilidade marcadas pola fraxilidade temporal.Con todo, os asistentes á presentación salientaron que pagou a pena atopar algo novo que mirar nunha sala repleta de amigos e inimigos, que de todo había, pero en xeral abertos e con gana de abrir fiestras ao aire fresco.

DOCUMENTACIÓN. O guión de ‘Setembro’ foi representado por Marcelino Magán (Directo Producións) como a primeiro traballo en formato de longametraxe de Xosé Manuel Bazarra Maneiro ‘Sepi’, co fin de acceder ás subvencións da Consellería de Cultura da Xunta de Galicia, que se lle concederon divididas en tres anualidades (uns 50 millóns de pesetas, aproximadamente).As irregularidades de xestión de Marcelino Magán provocaron a perda dalgunha partida económica destinada á produción da película. No outono de 2008 o equipo de rodaxe quedou ao pairo e, pese a realizar parte da preprodución, debeu abandonar o proxecto. Marcelino Magán despediu a todo o equipo.Directo Producións é unha empresa do audiovisual, na que figura como administrador único Pastor Lorenzo Sola e como director xerente Marcelino Magán Nogueira. O primeiro desempeña dende 2005 o posto de director de Comunicación e Relacións Externas da Radiotelevisión de Galicia.A Consellería de Cultura concedeulle varias subvencións.

Ollo Crítico (Asemblea de Comunicación e Debate) ratifícase en todo canto antecede, coa única excepción de que Pastor Lorenzo Sola non figura como administrador único, senón que ‘figuraba como administrador único’, se ben continúa mantendo ‘excelentes relacións’ coa produtora en cuestión.
Pese a que na actualidade, o director e autor da escrita do guión de ‘Setembro’ promove as ‘negociacións’ coa produtora en cuestión (tratando de atopar unha saída digna para o desenvolvemento do seu proxecto), a realidade supera amplamente o publicado por Ollo Crítico (Asemblea de Comunicación e Debate).

ELECCIÓNS GALEGAS 2009

Un paso atrás,

dous adiante

Por CLELIA ZUCCA

A esquerda nacionalista debe reflexionar sobre o acontecido nas eleccións autonómicas de 2009, realizar unha profunda autocrítica e establecer novos criterios para xerar variables que contribúan á reformulación dun marco político dirixido ao cambio real da sociedade galega menos favorecida. Porque diso se trata? Ou non?

Primeiro debe preguntarse por qué non foi quen de acadar cotas máis salientables de representación no Parlamento galego e a quen representa verdadeiramente.

Galiza é un país que leva unha eternidade suxeito a manipulacións de todo tipo. Non é necesario arredarse moito para atopar as numerosas e singulares curiosidades que confiren especial atención á peculiaridade propia desta terra e das súas xentes. Aquela frase de Castelao «mexan por nós e dicimos que chove», na actualidade áchase rigorosamente ligada á idiosincrasia particular deste territorio. Cando un se descoida, aparecen ‘nubes’ a destro e sinistro, en forma de caciques, que mexan por riba das nosas cabezas.

E xa vai sendo hora de que isto remate definitivamente.

Pois a cuestión da autocrítica debe comezar agora mesmo. Sen agardar nin un minuto máis.

Por qué Galiza é novamente caldo de cultivo para a dereita non é difícil de albiscar. Neses catro anos nos que o nacionalismo de ‘esquerda’ gobernou co estatalismo, non só non contribuíu a fortalecer as súas posicións, senón que aproveitou o poder para situarse á mesma altura ca os seus contrincantes aos que tanto criticou, xustamente, con anterioridade.

E desexa realmente o Bloque, reconverterse, reflectirse noutro papel que non semelle unicamente unha formalidade electoral: unha formación centrista, que recolla o voto de todo canto se lle pegue, como se de un imán se tratase, perdendo a súa propia identidade, a súa vontade de unir a esa clase da sociedade que máis necesita de atención, dada a crueza do capitalismo, ou o Bloque só quere gobernar, ter o poder e conservalo pese a quen pese?

Esa é a pregunta. Se é afirmativa, está claro que o Bloque vai polo camiño adecuado, se ben debe disputar o poder ás dúas formacións estatais que o superan en escanos e que van en busca do mesmo, cos mesmos argumentos (PP e PSOE, malia que se lles adxudique o seu dirixismo dende Madrid), e debe loitar arreo e ser moito máis imaxinativo para acadar unha representación suficiente (con alianzas ou non). En todo caso, sería máis do mesmo.

No caso de que o Bloque (e máis claramente, a Unión do Pobo Galego) considerase outra opción, a alternativa á dereita, debería revisar toda a súa política: a) dirixirse unicamente aos máis desfavorecidos sen chiscarlle o ollo a outras capas sociais (ben representadas xa polas formacións de dereita); b) non buscar máis homologación que a promovida a través deses intereses máis cativos, agás acaso a dalgúns estamentos progresistas da sociedade, sen ánimo de lucro, e c) realizar unha política netamente de esquerda como primeiro paso, e de independencia sen ambaxes como continuidade dun fin que defina con claridade a realidade social que pretenden cambiar.

Sen dúbida, esta segunda opción sería moito máis lenta: o Bloque non lograría o poder a curto nin a medio prazo, se ben chegaríalle de seguro a oportunidade e sería a alternativa máis honrada.

Cómpre salientar tamén que o Bloque debería ter en conta a existencia doutros grupos, como Nós-Unidade Popular ou a Fronte Popular Galega, que configuran o panorama galego de esquerda e que pretenden a independencia. Tal e como está o deseño da política galega, así como a escasa conciencia colectiva sobre a súa realidade social, parece que estragar as posibilidades doutras formacións como as citadas, confírelle á dereita o referendo para estigmatizar a frase de Carlos Marx de que as eleccións burguesas só serven para que cada catro anos o pobo decida quen o vai a esmagar durante ese período de tempo.