Embaixada e Consulado Xeral de España na Habana e folla de reclamacións co selo de entrada do Consulado Xeral con data 6-10-06

A UNHA CIDADÁ GALEGA IMPÍDESELLE A ENTRADA
AO CONSULADO XERAL DE ESPAÑA NA HABANA

BRAIS DO CASTRO

“Hemos tratado de hablar con algún representante consular y no nos han permitido entrar en el Consulado español de La Habana. Previamente nos pusimos en contacto a través de correo electrónico informando sobre el motivo sin obtener respuesta”. Trátase da queixa rexistrada na folla oficial de reclamacións, datada o 6 de outubro de 2006 pola cidadá galega Mónica María Caridad García.
O motivo da estadía da cidadá galega na Habana: atopar información sobre as súas orixes cubanas. “Primeiramente achegámonos a Santiago de Cuba. Alí pescudamos en dous rexistros, de xeito moi laborioso. Foi imposible acadar información debido ás dificultades. Logo marchamos a Sagua de Tánamo, na rexión de Holguín, onde nos dixeron que poderíamos buscar no rexistro local, pero tamén sen éxito. Como última medida mandáronnos á igrexa. Sen embargo debía ser un martes, que era cando había xente no establecemento e xustamente estabamos a mércores. Tiñamos que quedar alí unha semana, cousa que non nos era posible”.
O avó e o bisavó de Mónica María Caridad García residiron en Sagua de Tánamo (Holguín) e Santiago de Cuba. E mesmo algún tío seu. A súa avoa retornou a Galiza “coa miña nai no ventre, polo que non se rexistrou ata que casou, xa con máis de vinte anos”.
Antes de marchar para Cuba a cidadá galega mandoulle un correo electrónico ao Consulado Xeral de España na Habana, solicitándolle axuda para atopar a súa familia cubana. “Cando marchei, aínda non me deran razón algunha. E xa na Habana, despois de pasar por Santiago e Sagua de Tánamo, no Consulado Xeral de España impedíronme a entrada para falar sobre o asunto con algún representante diplomático. Eu trataba de que, a través do Consulado, puxesen un pouco máis de interese na busca. Pero foi imposible. Entre a burocracia española e a policía cubana, impedíronme tratar con algún responsable do Consulado Xeral”.

MALICIA. 666

XAVIER DANS MAYOR

Sinala Plinio O Vello: “Os cronistas polemizan por mor da existencia real ou imaxinaria de Malicia; para uns, un mito; para outros, civilización lendaria. Mais todos conveñen en situala no cabo do mundo, alí onde se asentaba A Ledicia, o primixenio Xardín das Hespérides, paraíso de froitas douradas, de leite e mel tan doces coma a ambrosía ou o néctar do Olimpo” [sic]. Plinio O Novo relata: “Disque vivían nunha sorte de felicidade irmandiña ata que un heroe hercúleo decapitou ao boieiro maior, espallou o gando e ergueu ao pé da súa cabeza unha torre luminosa dende onde reinou usurpando bens e subxugando vontades. Ledicia afundiuse nunha tolemia colectiva na que os irmáns se daban morte culpándose mutuamente do asasinato do bo pastor e do seu miserento destino. Así morreu A Ledicia e así naceu A Malicia: Deus fratesque Mallaecia” [sic]. Séculos despois Averroes, de viaxe por Malicia, subliñaría: “Rexión pobre e atrasada, na que a beleza salvaxe das súas paisaxes contrasta coa incultura e vilanía das súas xentes. Os Mallegos ou Malegos, como se nomean a si mesmos no seu dialecto, son baixos, morenos, preguiceiros e sucios, e malia o abondoso dos seus ríos non beben auga, senón viño quente para combater a friaxe. A súa dieta componse principalmente de pataca e castaña. Unha vez ao ano sacrifican un porco e de contado se entregan a unha bacanal de carne e grelos acompañada polos sons dun instrumento semellante aos órganos xenitais masculinos. Este detalle xa di moito do seu carácter” [sic]. Dante canta: “Malegos, fillos avergoñados da Ledicia, / do malo escolledes o peor / e coa man pechada pola avaricia / con moeda falsa pagades o amor” [sic]. Hai pouco Montesquie cualificou a sociedade Malega de malévola e engadiu: "Os mesmos que debían acabar cos males son quen os conservan, pois deles viven” [sic]. Esta é a historia do Antigo Reino de Malicia. Malegos, os tempos son chegados! Espertade do voso pesadelo e restituíde na súa república a moi fiel e leal e case que desaparecida Ledicia!