Rouco Varela, defensor dos poderosos
Crítica allea
Sorpresa
Por XOÁN XOSÉ MILLÁS
Ignoro se era a intención dos anunciantes, pero o do autobús ateo parece unha resposta irónica e amable a séculos de intolerancia relixiosa. O cardeal Rouco Varela, pola súa idade, debe recordar perfectamente cando neste país pedíanche o certificado de bautismo ata para ir ao baño (o de penais e o de bautismo, non sempre nesta orde). Quizais expedíaos e cobrábaos tamén o propio Rouco, dado que custaban uns cartos. Pola súa idade debe lembrar mesmo os días nos que a Igrexa dispuña do monopolio absoluto da educación (que non se trataba precisamente dunha educación para a cidadanía). Talvez non esqueceu os métodos violentos (tanto dende o punto de vista físico coma psicolóxico) cos que che incrustaban a idea de Deus (do seu Deus) por onde che entrase. Non é tan ancián como para non ter visto as procesións nas que Franco era acompañado baixo palio xunto ao Altísimo. Quizais el mesmo sostivo algún dos paus do dosel. Aínda sen coñecer a ciencia certa a súa data de nacemento, estou seguro de que lle chegaron novas das barbaridades perpetradas polos curas castrenses no exército do Xeneralísimo. Acaso nalgún momento de insomnio (á súa idade abundan) véñanlle á memoria os tribunais eclesiásticos, auténticas tabernas xurídicas nas que os ricos anulaban os seus matrimonios mentres aos pobres prohibíaselles o divorcio. Dadas as súas responsabilidades actuais, o Rouco non pode ignorar as dificultades que a Igrexa lle pon a quen, tendo sido bautizados á forza, pretenden apostatar dese Deus tan simpático (e tan hábil para os negocios). E conste que non falamos do Galileo nin da Inquisición, senón de onte mesmo, de cousas que viron persoas coma min. De aí que sorprenda tanto a súa virulenta reacción fronte a unha campaña inxenua e nada agresiva en absoluto.
[Publicado en El País, o venres 6 de xaneiro de 2009. Fotografía recollida de: www.aciprensa.com]
Sorpresa
Por XOÁN XOSÉ MILLÁS
Ignoro se era a intención dos anunciantes, pero o do autobús ateo parece unha resposta irónica e amable a séculos de intolerancia relixiosa. O cardeal Rouco Varela, pola súa idade, debe recordar perfectamente cando neste país pedíanche o certificado de bautismo ata para ir ao baño (o de penais e o de bautismo, non sempre nesta orde). Quizais expedíaos e cobrábaos tamén o propio Rouco, dado que custaban uns cartos. Pola súa idade debe lembrar mesmo os días nos que a Igrexa dispuña do monopolio absoluto da educación (que non se trataba precisamente dunha educación para a cidadanía). Talvez non esqueceu os métodos violentos (tanto dende o punto de vista físico coma psicolóxico) cos que che incrustaban a idea de Deus (do seu Deus) por onde che entrase. Non é tan ancián como para non ter visto as procesións nas que Franco era acompañado baixo palio xunto ao Altísimo. Quizais el mesmo sostivo algún dos paus do dosel. Aínda sen coñecer a ciencia certa a súa data de nacemento, estou seguro de que lle chegaron novas das barbaridades perpetradas polos curas castrenses no exército do Xeneralísimo. Acaso nalgún momento de insomnio (á súa idade abundan) véñanlle á memoria os tribunais eclesiásticos, auténticas tabernas xurídicas nas que os ricos anulaban os seus matrimonios mentres aos pobres prohibíaselles o divorcio. Dadas as súas responsabilidades actuais, o Rouco non pode ignorar as dificultades que a Igrexa lle pon a quen, tendo sido bautizados á forza, pretenden apostatar dese Deus tan simpático (e tan hábil para os negocios). E conste que non falamos do Galileo nin da Inquisición, senón de onte mesmo, de cousas que viron persoas coma min. De aí que sorprenda tanto a súa virulenta reacción fronte a unha campaña inxenua e nada agresiva en absoluto.
[Publicado en El País, o venres 6 de xaneiro de 2009. Fotografía recollida de: www.aciprensa.com]
