GADISA INCUMPRE A CONSTITUCIÓN

No seu cuestionario para solicitude de emprego, GADISA esixe información sobre cuestións íntimas que teñen pouco que ver coa capacidade profesional: nome dos pais, profesión, posto de traballo dos pais, número de irmáns, nomes e apelidos dos conxuxes, data de casamento, nome e apelido dos fillos, data de nacemento, parentes que traballan na propia empresa, posibles defectos físicos ou enfermidades do demandante, tempo de lecer, etcétera.Segundo a Constitución española GADISA estaría incumprindo, entre outros, os artigos 16 (Ninguén pode ser obrigado a declarar sobre a súa ideoloxía, relixión ou crenzas) e 18 (Garántese o dereito á honra, á intimidade persoal e familiar e á propia imaxe).

IMAXINARIO,
órgano de OLLO CRÍTICO
(Asemblea de Comunicación
e Debate),
en probas na súa
segunda etapa.

Embaixada e Consulado Xeral de España na Habana e folla de reclamacións co selo de entrada do Consulado Xeral con data 6-10-06

A UNHA CIDADÁ GALEGA IMPÍDESELLE A ENTRADA
AO CONSULADO XERAL DE ESPAÑA NA HABANA

BRAIS DO CASTRO

“Hemos tratado de hablar con algún representante consular y no nos han permitido entrar en el Consulado español de La Habana. Previamente nos pusimos en contacto a través de correo electrónico informando sobre el motivo sin obtener respuesta”. Trátase da queixa rexistrada na folla oficial de reclamacións, datada o 6 de outubro de 2006 pola cidadá galega Mónica María Caridad García.
O motivo da estadía da cidadá galega na Habana: atopar información sobre as súas orixes cubanas. “Primeiramente achegámonos a Santiago de Cuba. Alí pescudamos en dous rexistros, de xeito moi laborioso. Foi imposible acadar información debido ás dificultades. Logo marchamos a Sagua de Tánamo, na rexión de Holguín, onde nos dixeron que poderíamos buscar no rexistro local, pero tamén sen éxito. Como última medida mandáronnos á igrexa. Sen embargo debía ser un martes, que era cando había xente no establecemento e xustamente estabamos a mércores. Tiñamos que quedar alí unha semana, cousa que non nos era posible”.
O avó e o bisavó de Mónica María Caridad García residiron en Sagua de Tánamo (Holguín) e Santiago de Cuba. E mesmo algún tío seu. A súa avoa retornou a Galiza “coa miña nai no ventre, polo que non se rexistrou ata que casou, xa con máis de vinte anos”.
Antes de marchar para Cuba a cidadá galega mandoulle un correo electrónico ao Consulado Xeral de España na Habana, solicitándolle axuda para atopar a súa familia cubana. “Cando marchei, aínda non me deran razón algunha. E xa na Habana, despois de pasar por Santiago e Sagua de Tánamo, no Consulado Xeral de España impedíronme a entrada para falar sobre o asunto con algún representante diplomático. Eu trataba de que, a través do Consulado, puxesen un pouco máis de interese na busca. Pero foi imposible. Entre a burocracia española e a policía cubana, impedíronme tratar con algún responsable do Consulado Xeral”.

MALICIA. 666

XAVIER DANS MAYOR

Sinala Plinio O Vello: “Os cronistas polemizan por mor da existencia real ou imaxinaria de Malicia; para uns, un mito; para outros, civilización lendaria. Mais todos conveñen en situala no cabo do mundo, alí onde se asentaba A Ledicia, o primixenio Xardín das Hespérides, paraíso de froitas douradas, de leite e mel tan doces coma a ambrosía ou o néctar do Olimpo” [sic]. Plinio O Novo relata: “Disque vivían nunha sorte de felicidade irmandiña ata que un heroe hercúleo decapitou ao boieiro maior, espallou o gando e ergueu ao pé da súa cabeza unha torre luminosa dende onde reinou usurpando bens e subxugando vontades. Ledicia afundiuse nunha tolemia colectiva na que os irmáns se daban morte culpándose mutuamente do asasinato do bo pastor e do seu miserento destino. Así morreu A Ledicia e así naceu A Malicia: Deus fratesque Mallaecia” [sic]. Séculos despois Averroes, de viaxe por Malicia, subliñaría: “Rexión pobre e atrasada, na que a beleza salvaxe das súas paisaxes contrasta coa incultura e vilanía das súas xentes. Os Mallegos ou Malegos, como se nomean a si mesmos no seu dialecto, son baixos, morenos, preguiceiros e sucios, e malia o abondoso dos seus ríos non beben auga, senón viño quente para combater a friaxe. A súa dieta componse principalmente de pataca e castaña. Unha vez ao ano sacrifican un porco e de contado se entregan a unha bacanal de carne e grelos acompañada polos sons dun instrumento semellante aos órganos xenitais masculinos. Este detalle xa di moito do seu carácter” [sic]. Dante canta: “Malegos, fillos avergoñados da Ledicia, / do malo escolledes o peor / e coa man pechada pola avaricia / con moeda falsa pagades o amor” [sic]. Hai pouco Montesquie cualificou a sociedade Malega de malévola e engadiu: "Os mesmos que debían acabar cos males son quen os conservan, pois deles viven” [sic]. Esta é a historia do Antigo Reino de Malicia. Malegos, os tempos son chegados! Espertade do voso pesadelo e restituíde na súa república a moi fiel e leal e case que desaparecida Ledicia!

Autorretrato de Xavier Dans Mayor, autor de MALICIA. 666

CAMIÑO DE ZOELAE

CLELIA ZUCCA

Non sei cánto tempo transcorrera, pero decidín non inmutarme por iso. Eu falaba soa, incluso en aimara. Coidaba que ata correctamente. Xa completamente extenuada, un roneivi aterra á miña altura. Non sabía se sería unha broma máis, desas que realizan algúns para despistar, cos seus escintileos reflectindo que paran e logo pasan de longo, a gran velocidade. Pero, non. “Vou cara a Cadoalla. Se queres, podes vir”, díxome o condutor. Compartimos a mantenza, da de verdade. Eu puxen o pan fresco e algunha noz. E cando chegamos a Cadoalla despedímonos cunha coliflor.
En Cadoalla merquei algunhas cousas que eu necesitaba. E tamén, por certo, queixo. E iniciei o percorrido cara a Zoelae.
Parecíame todo un paraíso: collín mazás, caracois e certas herbas aromáticas, que abundaban. Incluso atopei unha cabana para pasar a noite. Mais non acabou aí a cousa: cando intentaba reorganizarme, admirando a paisaxe e todo iso, apareceu un grupo de xente predisposta á festa: e patatín, patatán. Qué podo dicir.
Cunha gran lúa invisible sobre o teito e unha grande escuridade nos pés, na miña cabeza aparecen todas as ladaíñas esquecidas da miña orixe. Malia todo, hai fermosura no silencio. Había ben tempo que non gozaba como agora. A noite humedece e subliña os meus sentidos, ás veces con perfección. O lume está asegurado. Abastecéronme os visitantes: deixáronme un feixe de escarvadentes, xunto cun par de extintores de primeira categoría, e tamén víveres para un bo espazo de tempo. Uns seres estupendos. E nestas, mentres danzan as faíscas, áchome nun estado letárxico total. Pena de música. Aquí só falta a miña xente.
—Oia, baixe de aí! Como teñamos que movela nós!
A bucina do automóbil verde, cunhas pintiñas laranxas nos dentes, espertou a Hirsi.
—Veña, baixe! —berroulle a compañeira do condutor, enfundada na súa gorra de prato con insignia dourada, facendo eco.
Hirsi fitou as dúas figuras e volveu á realidade, que non tiña moito que ver coa súa imaxinación: tan cansa estaba, que incluso soñaba enriba daquel aramado.

QUÉ É OLLO CRÍTICO (Asemblea de Comunicación e Debate)

Trátase dunha asociación constituída na Coruña en 1996 coa fin de criticar os intereses persoais, colectivos, empresariais, institucionais e aqueloutros que non respecten a liberdade individual en calquera dos matices que humillan, reprimen ou violentan ao ser humano. Para o cumprimento destes obxectivos a asociación desenvolverá todo tipo de actuacións encamiñadas á denuncia, informando publicamente das súas investigacións, ben por medio de actos específicos, de instrumentos formais xa existentes ou mesmo desde tribunas propias creadas para tal fin. Na actualidade a coordinadora de OLLO CRÍTICO (Asemblea de Comunicación e Debate) é Clelia Zucca.

Imaxe de Clelia Zucca, coordinadora de OLLO CRÍTICO (Asemblea de Comunicación e Debate). A Coruña, 2006.

MIRANDO CARA A OUTRO LADO

MIRANDO CARA A OUTRO LADO
É unha magoa. Pero é así. Foi onte, hoxe e será mañá. A humanidade mira cara a outro lado. “Mentres non nos toque a nós”, que coida que non será xamais. A historia está chea de antecedentes que contemplan situacións semellantes. Pero permanecemos alleos a algo que debera involucrarnos por completo: o armamento. Por que non dicimos non dunha vez por todas? Por que permanecemos impasibles como se non pasase nada?
Xa non é cuestión de nomes e datas (Gernika, Hiroshima, Iraq, Líbano, etc.). Trátase de nós. Do que queremos. Do que naturalmente desexamos. E do que non queremos. Co que non simpatizamos. Trátase de cambiar dunha vez por todas. Ou acaso todo isto é unha fórmula verbal ou retórica, unha mesquindade propia do humano?
Se ben é certo que a sociedade no seu conxunto é un establecemento de intereses dirixido para desgornecer a liberdade individual, hoxe máis ca nunca imponse a profilaxe de pensar, de xeito que os procedementos alleos ao comportamento racional queden á marxe da historia da humanidade. © BRAIS DO CASTRO